مردم شریف و انقلابی، سالهای اوایل پیروزی انقلاب اسلامی را خوب به یاد دارند که چگونه با حمایت و پشتیبانی دشمنان خارجی و ضدانقلاب داخلی، گروهکها و تشکلهایی با عناوین پرطمطراق و فریبنده مثل قارچ از گوشه و کنار مملکت سبز می شدند و تحت پوشش شعارهایی مردم پسند، روبروی نظام نوپای اسلامی ایستادند، کسانی که نه دردی کشیده، و نه زجری چشیده بودند، نه در سختیها، مردم انقلابی را همراهی کرده بودند، ولی از همان ابتدا که از راه رسیدند، گرد و خاک فراوان به پا کردند که تنها و تنها دوستدار مردم و مدافع سینه چاک مردم آنهایند، و تنها رسانه های آنهاست که درد و رنج مردم و اعتراض و انتقاد آنها را منعکس می نماید.

با این که نظام جمهوری اسلامی نوپا و در حال استقرار بود، این عوامل بیگانه به کمک رسانه های مکتوب و غیرمکتوبشان، به هر بهانه ای، از کاهی کوهی می ساختند و به فضاسازی علیه نظام و انقلاب میپرداختند. به نام مردم، علیه مردم و به نفع بیگانگان و فراریان، آب را گل آلود و فضا را تیره و تار نشان می دادند و تحت پوشش شعارهای عوام فریبانه، چه جنایتها و خیانتها که نکردند و ...

غالب تاکتیک­های مشترک عوامل ضدانقلاب و وابسته به اجانب میتوان در موارد زیر خلاصه کرد:

1-مردم ­نمایی: یعنی بیش از حد از مردم و مردمی بودن دم می­زدند و پشت شعارهای مردم قایم می­شدند.

2-بیش از حد مدعی مستقل بودن و عدم وابستگی به احزاب و جناحهای سیاسی و حاکمیتی بودند.

3-مظلوم نمایی: برای جلب حمایت مردم مبنی بر این که به علت انتقاد از حاکمیت، مورد بغض و تحریم قرار می­گیرند.

4-قهرمان بازی و قدرت نمایی در تضعیف و تخریب نظام در قالب انتقاد و ...

رسانه های آنان و باقی مانده ها و نمونه های امروزی شان با اقتباس از نشریات زرد آمریکا و کشورهای غربی، با ارائه مطالبی سطحی و کم ارزش ولی با رنگ و لعاب رسانه ای و درشت نمایی حوادث کم اهمیت، با ادبیات کم مایه و ضعیف، تاکید بر ابعاد هیجانی حوادث و ماجراها و تخریب و تضعیف آرامش روانی مخاطبین و سلب فکر و اندیشه از آنها تلاش نموده و می نماید.

تیترهای این نوع رسانه ها رسانه های زرد نیز غالباً بیانگر رخدادهای منفی نظیر قتل، تجاوز، آدم ربایی، سوءاستفاده و خلاصه منفی بافی و منفی گویی میباشد.

از اهداف دیگر رسانه های زرد، منحرف نمودن افکار عمومی از مسائل واقعی و واقعیت مسایل جاری کشور است.

تنها با توجه به جذابیت­های ژورنالیستی و اهمیت دادن به تیتراژ و جذب مخاطب، از ویژگی­های مجلات و نشریات و سایتهای زرد نیست بلکه میتوان مهمترین ویژگی آنها را »فقدان کمترین اخلاق« حرفه ای خبرنگاری دانست. در همین رابطه گاهی به شایعات بیش از واقعیت­ها میدان می­دهند.

تیترهای خاص، استفاده از عکسهای زیاد و توجه برانگیز و انتشار اخبار جنجالی از ویژگیهای دیگر این نشریات است. به طوری که امروز کاملاً بار منفی پیدا کرده­اند.

رسانه های زرد در جریان حوادث احساسات برانگیز با تمام توان بر کوره احساسات مردم میدمند، به هر اندازه که فضای سیاسی تنش زا و غبارآلود گردد، به همان اندازه رسانه ها زرد و زردنویسان جامعه، برای تیره تر کردن این فضا فعالتر میشوند، آنها خوب میدانند که چگونه باید با انتشار یک تحلیل، مقاله یا گزارش در زمانها و مکان­های مناسب، احساسات مردم را بیشتر برانگیزانند.

بهر حال آنچه مسلم است این است که رسانه های زرد بیشتر آسیب رسان هستند تا آگاهی بخش و بیدارکننده، بی آنکه دغدغه انتقال اطلاعات درست، مصلحت­های عمومی، توازن و بی­ طرفی و سود و زیان اجتماعی و اخلاقی آن را داشته باشند.

اما آنچه امروز مایه تاسف است، پیروی کسانی از روشهای زردنویسان و رسانه های زرد است که مدعی مردم دوستی، ایران دوستی، باستان گرایی و میراث پرستی هستند. در حدی که اگر بفهمند یک پاره سنگی در گوشه ای از اقلیم شان تَرَک برداشته یقه چاک میکنند و ریزگردها را باد میدهند که انگار همه چیزمان از دست رفته است و برای بازار داغیشان و جلب بیشتر مخاطب و دنبال کردن اهداف پنهان پشت شعارهاشان دقیقاً همان تاکتیکها و طرفندهای زردنویسان و رسانه های زرد را دنبال میکنند. تیترهای منفی و احساسی انتخاب می­نمایند. از کاهی کوهی میسازند از عزل و نصبی معمولی موجها سازند.

و از انتقاد مسئولی طوفان به پا میکنند و گزارشهایی مرموزانه مینویسند. سر تا پا سیاسی اند ولی خود را غیرسیاسی و مستقل و منتقد میدانند. به طوری که خواننده برداشت کند دیگران وابسته و جیره خوارند.

مردم را تنها در رسانه­ های خود پیدا میدانند، انگار رسانه های دیگر ضدمردمند.

و غمناک­تر و تاسف بارتر، این که زمانی که عوامل معلوم الحال، منفعل و منقلی، شاعران و هنرمندان مردمی و انقلابی ما را که در نبرد با ضدانقلاب داخلی و دشمنان خارجی با سلاح شعر و ادبیات و هنر ایستادند و از کیان انقلاب و مملکت دفاع کردند مثل مردانی و مردانیها را درباری گفتند و با حقد و حسادت خواستند آن­ها را تحقیر کنند و وقتی نتوانستند، در پی محو نام و یاد آنها برآمدند، بعضی نشریات در پی احیاء مرده بعضی توده ایها و کمونیست­ها و التقاطیون و رستاخیزی های شرق زده دوران قبل از پیروزی انقلاب برمی­ آیند و رسالت مطبوعاتی خود را طرح شعر و ادبیات چهل پنجاه سال قبل که آلوده به رسوبات فکری و انحرافی و التقاطی است می­دانند.

البته روشنفکران راستین، مردم انقلابی و فهیم و مسئولان فرهنگی بیش از این به این گونه رویدادهای فرهنگی توجه دارند و به موقع جواب خواهند داد.

امید است که گذشته باعث عبرت شود و کسانی که عناد ندارند، متوجه اشتباهات خود شوند و خود را از مهلکه خطرناکی که گروهک­ها در آن افتادند، نجات دهند.