سرویس ورزشی / محمدرضا پولادی: خوب یا بد، نوشتن از معلم اخلاقی که در نسل ما حاضر نیست تا از او درس زندگی بیاموزیم سخت است مرحوم پرویز دهداری اکنون برای فوتبال این دوره زمانه چیزی شبیه به افسانه است:معلمی که زندگی اش مصداق بارز صداقت وخدمت بود.

وقتی در سال 1985 برای دومین بار در عمرش روی نیمکت مربیگری تیم ملی نشست پیرمرد انگار سرش درد میکرد برای درد سر : او تیمی قدرتمندی را تحویل گرفته بود که در سال قبل ودر جام ملتها 1984 سنگاپور فقط با یک گل بخودی از رسیدن به قله افتخار بازمانده بود تیمی که از یازده نفر اصلی اش فقط دونفر سرخابی نبودند وتنها نکته تاریک آن تیم سرمربی اش بود که شب قبل هر بازی برای ارنج ثابت تیم باید تا دم در اتاق دانه درشت های تیم قدم رنجه مینمود وپیرمرد آمده بود تا این نگاه را تغییر دهد برای اینکار از همان ابتدا شمشیرش رابرای قدیمی ها تیم از رو بست تا حساب کار دست همه بیاد.

محمد پنچعلی و اصغر حاجیلو اختیارت ویژه را از دست دادند نقطه قوت تیم که خط حمله تیم بود با رفتن حمید علیدوستی به خارج از کشور با دو شاه مهره سرشناس فوتبال ایران ناصرمحمدخانی وعبدالعلی چنگیزبه ظاهر مجبور به ادامه کار بود ولی دهداری بزرگ با برپا کردن یک سیستم جدید این دو شاه مهره فوتبال ایران را مامور به مهیا کردن گلزنی برای یک جوان بلندبالای شهرستانی بنام کریم باوی کرد.کریم باوی را سوگلی دهداری مینامیدندوهمه اینها باعث شد تا جرقه های حاشیه به انبار باروت اصابت کند وتیم 1986 ناکام شود. بلافاصله 14 بازیکن آن تیم استعفا کردند که این خود کودتایی بود برعلیه پیرمرد ولی او با خونسردی بیان داشت :"من نمی دانم این بازیکنان از کجا استعفا می دهند؟مگر در استخدام تیم ملی بوده اند؟از کجا معلوم آنها در اردوی بعدی دعوت شوندکه استعفا میدهند؟"فدراسیون هم پشت یاغی ها را خالی کرد وطرف پیرمرد را گرفت .

پیرمرد برد را بهر قیمتی نمیخواست اصولا اخلاق را بر ورزش ترجیح میداد او با اینکار بازیکنان مستعفی به خوبی کنار آمد ودست به یک خانه تکانی اساسی در فوتبال ایران زد وبا تعدادی از جوانان بی نام ونشان ولی با انگیزه مجددا تیم را سرپا کردوموفق شد تا رقیب دیرینه فوتبال ایران را بعد از9سال شکست دهد پیروزی بر کویت با جوانان نا آشنا یک موفقیت عظیم برای فوتبال ایران محسوب میشد پرویز دهداری تیم را براساس منش پهلوانی وجوانمردی ساخت بطوریکه کم حاشیه ترین وبا انضباط ترین تیم ملی را ساخت دیگرکسی جرات انجام دادن کاری خلاف عرف را نداشت واین اخلاقیات در وجود تک تک آن بازیکنان تا آخر عمر ورزشی شان باقی ماند. در بازیهای مقدماتی جام ملتهای آسیا در کشور نپال یکی از ستاره های آن زمان فوتبال ایران که بسیار خوش تکنیک بود در بازی مقابل تیم میزبان به دلیل دریبل زدن بی مورد را در همان اوایل بازی تعویض کرد وبه آن بازیکن یادآوری کرد که شاید خانواده بازیکن رقیب در سکوی تماشاگران باشد چرا با اینکارها شخصیت اورا به تمسخر میگری .....

ولی چه حیف که اندک حاشیه طلبها نتوانستند بزرگ مردی همچون دهداری را تحمل کنند ودر یک بازی در ورزشگاه آزادی از او با گلوله های برفی استقبال کردند اون روز قلب پیرمرد را شکستند واورا با دلی شکسته وچشمی گریان راهی منزل کردند.اخلاق مداری دهداری جای در دل حاشیه سازان نداشت پس بهتر بود که دیگر نباشد وچنین نیز شد واو رفت........

در جامعه ورزشی ایران آدم های ارزشی کمتر حضور دارند وبدبختانه پول وثروت وشهرت جای همه چیز را گرفته وملاک فقط برنده شدن بهر قیمت است که این خود موجبات نابودی ورزش را فراهم میکند براستی چرا در ورزش ما امثال دهداری ها متولد نمیشوند؟چرا امثال تختی ها پرورش نمی آیند؟ جواب این چراها با کیست؟ چرا فضای ورزش ما چندان سالم نیست؟

این درست که امروزه ورزش بخصوص فوتبال حرفه ایی شده واساس کار حرفه ایی هم پول است ولی همه اینها باید در خدمت ورزش باشد چه اشکالی بوجود می آید که یک ورزشکار حرفه ایی هم پول مناسب ودر خور زحمتش بگیرد هم از اخلاق ومعنویات دور نباشد هم اصول جوانمردی را رعایت کند. امروزه در ورزش دنیا نمونه فراوانی از این دست ورزشکاران یافت میشود که امیداست این کار در ورزش ما ایرانی ها با فرهنگ غنی وپشتوانه دین مبین اسلام نیز رواج بیشتر وبهتری.

چهارم آذرماه سالروز در گذشت معلم اخلاق گرامیباد.