من، بنایی و شروع جنگ

تابستان 59 داشت به پايان مي‌رسيد كه در راديو خبر از تجاوزهاي پراكنده دشمن (عراق) به مناطق غرب، جنوب كشورمان مي‌داد چند روز از تجاوز رسمي عراق به ايران گذشته بود نمي‌دانم تنها يادم هست كه به كار بنايي مي‌رفتم و در كنار كار كردن، استاد بنا (ابراهيم سي‌سختي) راديويي داشت كه روشن بود و دائماً خبرهاي مختلفي مي‌داد يكي از آن روزها كه داشتم كار مي‌كردم از راديو دائماً صداي آژير آمد و درخواست كمك و اعلام نياز نيروهاي بسيجي مي‌كرد – به بهانه‌ي خريدن صبحانه از محل كار راهي بسيج شدم.

 شلوغ بود!

سؤال كردم چه شده است؟ 

هر كسي چيزي مي‌گفت و تنها يك پاسخ عموميت داشت: دشمن به خرمشهر و آبادان حمله كرده و قصد دارد آن‌ها را تصرف كند. و به نيروهاي بسيجي نياز هست 

سريع برگشتم صبحانه را خريدم و به استاد بنا گفتم امروز دل درد شديدي دارم و نمي‌توانم كار كنم تا همين مقدار بس است و پول هم نمي‌خواهم. 

اين كار براي اين بود كه مرخص شوم و بعد از اين مقدمات، استاد اجازه رفتن داد و از همانجا باز به بسيج رفتم.

براي نوشتن اسم به هر دري زدم نشد گفتند ديگر دير شده است ديگر اسم كسي را نمي‌نويسند تعداد زياد است و آنان نيز كه اسم نوشته‌اند به پادگان شهر(1) رفته‌اند تا آموزش ببيند و به مناطق جنگي اعزام شوند.

نااميدانه به خانه برگشتم كسي جريان را نمي‌دانست. 

تلاش من و کاظم داوودی نژاد برای ثبت نام اعزام

شب براي نماز مغرب و عشاء به مسجد امام خميني(ره) كه در واقع محل استقرار بچه‌ها بود رفتم.

بعد از نماز با كاظم داودي نژاد بر سر جرياني كه امروز پيش آمده بود گفتگو کردم.

 او با جديت خواست كه به بسيج برويم و به آن‌ها ملحق شويم. 

همان شب با او كه يك كفش دنلپ نوخريده بود به طرف بسيج رفتيم. كساني‌كه آن‌جا بودند(2) گفتند: كسي نيست كه پاسخ دهد. شب است، برويد فردا بياييد. 

دوباره با كاظم داوودي به طرف خانه‌هايمان برگشتيم.

با هر کلکی بود به پادگان رفتم

فردا صبح به طرف بسيج رفتم و با هر دوز و كلكي بود با حميد خسروي(3) به پادگان رفته و خود را به بچه‌ها رسانيدم تا آموزش لازم ببينيم و خود را براي مبارزه با دشمن آماده كنيم البته بايد گفت قبلاً از تشكيل بسيج به فرمان امام، دوره ی آموزش نظامي و مقدماتي رزم را ديده بوديم اما اين آموزش براي نبرد واقعي بود.

آموزش نظامی

 آموزش‌هاي آن‌روز بيدار شدن در صبح زود و سپس نرمش كه توسط نيروي نظامي ارتش صورت مي‌گرفت و آن‌گاه پيشروي به صورت دشتباني و فتخ قله بود که این‌كار تا غروب چند بار صورت مي‌گرفت.

 تنها براي ساعتي ناهار و نماز به استراحت مي‌پرداختيم و شب خسته و كوفته با شامي دلچسب كه از آب و نخود تشكيل شده سر به بالين مي‌گذاشتيم كه گاهي نيز در نيمه‌هاي شب با گاز اشك آور به محوطه پادگان مي رفتيم تا آماده‌تر شويم.

 آن‌چه مهم بود اين‌كه آن‌قدر در بچه‌ها شور و شوق بود كه كسي به دنبال غذا خوردن آن‌هم مناسب نبود و مي‌توان گفت: خودسازي از همين جا شروع شد و اين آموزش براي آن‌روز بالاترين بود. 

بعد از سه يا چهار روز به همين نحو،  آماده رفتن شديم.

سخنرانی نماینده مردم اهواز برای ما

بعدازظهر بود كه سيد محمود كيانوش نماينده مردم اهواز همراه با حجت الاسلام والمسلمين حاج آقا ايماني به پادگان آمدند و اولين سخنراني براي جنگ آن‌روز توسط سيدمحمد كياوش انجام شد.

نكته‌ي مهمي كه در صحبتش نمايان بود اين‌كه از اين‌جا كه رفتيد همه‌ي پل‌ها را پشت سر خويش خراب كنيد تا با اراده‌اي محكم به مبارزه ادامه دهيد و اميد بازگشت در سرتان نباشد. 

ما نيز با اين فكر و انديشه كه در چند روز شهرهاي تصرف شده را آزاد كرده و راهي ديار خويش مي‌شويم.

آمادگی برای اعزام

بعد از سخنراني به خانه‌هايمان رفته تا ضمن آماده كردن وسايل و رفتن به حمام، براي اعزام فردا صبح خود را مهيا كنيم.

اوايل جنگ و اولين اعزام‌ها تنها اسلحه و مهماتش را بسيج يا سپاه به عهده داشت وسايل و تجهيزات ديگر اعم از پوتين و... به عهده‌ي خود نيروهاي اعزامي بود كه به طور كامل اكثر بچه‌ها با كفش‌هاي غير نظامي آمده بودند!

كوله پشتي، دشنه به جاي سرنيزه، پتو و وسايل پوشاك به عهده‌ي خود بچه‌ها بود.

من هم كه قبلاً در خانه كوله پشتي داشتم و يك پوتين هم از برادرم به ارث برده بردم ، وسايل ديگر خود را آماده كرده و فردا صبح راهي بسيج شدم. 

دعوای برادرها برای اعزام

يك روز قبل از اعزام عده‌اي از كساني با هم برادر بودند بر سر رفتن و اعزام شدن با یکدیگر دعوا داشتند كه كدام يك مي‌تواند ديگري را از رفتن منع كند و خودش اعزام شود.

 از جمله اين افراد احد داوودي و برادرش بود كه آخر هر دو اعزام شدند.

نصرالله شيري و برادرش- برادران راسخي خياط و...

روز اعزام

غوغاي عجيبي بود. اگر بگويم همه شهر آن‌روز، آن‌جا جمع شده بودند تا شاهد به قربانگاه فرستادن بچه‌هايشان باشند گزاف نگفته‌ام!

همه‌ي حياط بسيج و خيابان اطراف پر بود از زن و مرد و پدر و مادران و اقوام هر كدام از بچه‌هاي اعزامي....

اسلحه های ما

قبل از خداحافظي و بدرقه‌ي پدران، مادران به پادگان رفته بوديم و هركس يك اسلحه گرفته بود.

اسلحه‌ هایی هم که به ما دادند شامل برنو، تيربار برنو، ام يك، تفنگ 57، بازوكا و هر تسليحاتي بود كه آن‌روز از رده‌ي ارتش خارج شده بود. 

من نيز ام يك گرفتم.

براي امتحان كردن اسلحه‌ها به پشت پادگان رفتيم.

مهمات آوردند.

گروه اول برنو داران بودند که براي تيراندازي به پيش رفتند و عده‌اي به نمايندگي از ديگران تيراندازي كردند.

بعضي اسلحه‌ها نيز كار نمي‌كرد!

نوبت ام يكي‌ها رسيد و آن‌ها هم همينطور!

براي همه مهم و جالب بود که تيراندازي تفنگ بازوکا و نحوه كارش را ببينند!

این تفنگ شايد ساليان قبل از رده‌ي ارتش خارج شده بود و مهماتش نيز به درد نمي‌خورد. آنان جلو رفتند تا امتحان كنند اما يك‌بار به اين عنوان كه سيم رابط بازوكا كار نمي‌كند و بازوكاي ديگر به علت اين‌كه مهمات فاسد شده هيچ‌كدام شليك نكرده امتحان شدند تا در جبهه كه مهمات نو وجود دارد از آنان استفاده كنيم!

نمي‌دانم تفنگ 57 امتحان شد يا نه و براي جلوگيري از اسراف تير و گلوله، سرنوشتش مانند ديگر تجهيزات شد!

به هر حال با اسلحه‌هامان و مقداري مهمات كه مثلاً مهمات ام يك خود را در جيب شلوار و مقداري را هم در كوله پشتي گذاشتم به بسيج براي خداحافظي و اعزام رفتيم.(4)

وسایل همراهمان 

وسايل همراه ما يك ماشين مزدا 1600 بود كه مهمات‌ها را حمل مي‌كرد و يك مزدای ديگر كه مواد خوردني و غذاهايمان را همراه داشت با تقريباً 4 ميني‌بوس كه تعداد 80 نفر از نيروها را با خود داشت.

به سمت اهواز حركت كرديم تقريباً ساعت 11 يا بيشتر بود كه كاروان در موجي از هلهله و گريه پدران و مادران راهي اهواز شد.

همراهان من در مینی بوس

ميني‌بوس ما از رحيم قنبري و دو كمكي‌اش، احمد سيروس، كريم ملك‌زاده، كرامت آراسته، حميد خسروي، فرج عسكري و دو كمكي‌اش، احد داوودي، صمد نحاسي كه آنروز حالت فرمانده دسته بود و حسن صادق زاده

تشكيل شده بود. 

ذهنیات ما از جبهه

من و عده‌اي در آخر ميني‌بوس نشسته بوديم و ذهنيات خويش از جبهه را مروري می كرديم و براي مقابله با دشمن طرح مي‌ريختيم.

مثلاً كرامت آراسته مي گفت: من مقداري شكلات خريده‌ام كه آنان را به عراقي‌ها نشان داده و عراقی ها را به هوس گرفتن شكلات با دشنه كوچك خود بكشم!

من نيز در ذهنم اين بود كه در جبهه تعدادي سنگ بزرگ هست كه ما در پشت سنگ ها سنگر گرفته و عراقي‌ها نيز در پشت سنگ هاي ديگر سنگر گرفته اند و با جابجائي در پشت سنگ ها به تيراندازي مي‌پردازيم و چون ما جوانتر و زرنگ تريم جابجایي يمان زودتر و بهتر انجام مي‌شود و لذا پيروز مي‌شويم.

سوار بر ماشين ها شده و با راهنمائي برادر كوچك شهيد علم الهدي راهي منطقه ی سوسنگرد شده تا از آنجا به هويزه برويم.

در يكي از مواقع كه براي تير اندازي بر روي خاكريز رفته بودم شهيد نصرالله ايماني و شهيد رضا پيرزاده (از بچه‌هاي اهواز) را ديدم كه سينه خيز بطرف محلي براي شكار تانك به جلو مي‌رفتند كه چون توانستند چند تير شليك كنند، دشمن آنان را ديد و منطقه را به تير بست لذا آنها برگشته، به سمت همان محوطه‌اي كه بصورت باغ بود براي شكار تانك رفتند.

4. اوايل محرم كه شد بچه‌ها هواگير شده بودند به دنبال آماده كردن دستجات نوحه خوان بودند البته در فكر آنان نبود كه ممكن است كه لازم است براي عزادازي نوحه و طبل و سنج آماده كنند. و تنها در يك اطاق بچه‌ها جمع مي‌شدند و فرج عسكري براي آنان چند بيت شعري كه از حضور خود در مراسم ايام محرم بيادش مانده بود مي‌خواند و بچه‌ها نيز با همان مقدار سينه مي‌زدند.

پی نوشت:

1) تنها پادگان آن روز در شهر پادگان ارتش 08 بود.

2) نگهبان  بسيج.

3) بعداً شهيد  شد.