تعدادی از نیروها که من هم شامل آن‌ها می‌شدم را به طرف آبادان بردند. سمت چپ دریفام در یک نهر قایق‌ها را پیاده کردیم. با آن منطقه کاملا آشنا بودم. خط مثل همیشه ساکت بود گاه‌گاهی تیراندازی می‌شد. تصفیه‌خانه دریفام مثل قبل نبود. خراب شده بود. همه چیز به هم ریخته بود. در سنگر لب شط قاسم استوان از نیروهای اطلاعات عملیات را دیدم. بعد از سلام و احوال‌پرسی گفتم چه خبر؟ گفت: خبری نیست. چند روزیه از صبح تا شب این‌جا را دیده‌بانی می‌کنم و عراقی‌ها را زیر نظر می‌گیرم ولی هیچ خبری از عراقی‌ها نیست. انگار رفته‌اند. شاید عراقی‌ها متوجه شده‌اند که ایران می‌خواهد این‌جا عملیات کند نیروهای خود را عقب کشیده‌اند. گفت: باید گزارش بدهم. چند ساعتی با هم بودیم. گفتم فردا هم هستی؟ گفت: بله. قرار بعدی ما به فردا موکول شد. خداحافظی کردم و رفتم پیش نیروهای خودمان. فردا دوباره پیش قاسم رفتم. چه خبر قاسم؟ گفت: همان خبر دیروز. گفتم خوب گزارش بده گفت: دیشب به حاج اسدی گفتم گفت: کتبی بنویس. قرار است امروز کتبی بنویسم. پس از چند روز کم‌کم نیروهای خودی زیاد و زیادتر شدند. گردان‌ها می‌آمدند. آبادان و خرمشهر پر شده بود از نیروهای لشکر المهدی. برای اولین بار قایق‌های جدیدی به نام قایق ریجیندر آورده بودند. قایقی کاملاً بادی که ۴ تا ۵ نفر در آن، جا می‌گرفت و یک موتور کوچک هم روی آن سوار بود. از ویژگی‌های قایق‌ها این بود که یک تکه نبود یعنی اگر گلوله به قسمتی از بدنه‌اش می‌خورد فقط همان قسمت پنچر می‌شد.