بحث احداث المانی بر روی مقابر شهدای گمنام از چند سال پیش وجود داشت بخصوص بعد از اینکه 3 سال از خاکسپاری این شهدا می گذشت و هیچ کاری انجام نشده بود. این مساله هم ذهن مردم را تحت الشعاع قرار داده بود و هم ذهت مسوولان به طوری که طی دیداری که چند تن ازمقامات نظامی از کازرون داشتند حتی نهدید هم کرده بودند که اگر کاری نکنید این شهدا را از این جا می بریم.

در چند سال شهدای گمنان واقعا مظلومانه و گمنان مهمان شهر ما بودند و فقط قبر آنها به گفته امام راحل (ره) زیارتگاه عارفان و عاشقان بود. هر گاه از کنار قبور این شهدا و از خیابان ارشاد عبور می کردم افرادی را می دیدم که در خلوتی زیبا با شهدا نجوا می کنند و برای روح آنان فاتحه می خوانند . سال 1384 تقریبا شروع به کار ساخت قدمگاه بود . آن موقع من تازه وارد شهرداری شده بودم و چون همانطور که گفتم از قبل بحث ساخت المان مطرح بود یک بار مسوول عمران اداره اوقاف به شهرداری آمد و گفت اگر طرحی برای مقبره شهدای گمنام دارید با ما هماهنگ کنید تا با طرح مسجد منافاتی نداشته باشد و با جموعه ای که قرار است در آینده آنجا احداث شود تنافی نداشته باشد .

یک سری از کارهای ظراحی را مثل بازدید از نقشه مجموعه فرهنگی دیدن کردیم و یک سری پیشنهادات راجع به نحوه ی ساخت المان را با برخی دوستان بررسی کردیم. متاسفانه امکان جابجایی مسجد نبود چون زمین مسجد در همان گوشه ای که اکنون مسجد ساخته شده  است وقف مسجد شده بود با این وجود قبور مطهر شهدا در کنار ساختمان قرار می گرفت و در این مساله طرح المان را بسیار تحت الشعاع قرار می داد. ای کاش روز اولی که می خواستند شهدا را دفن کنند آن ها را در وسط مجموعه ی یا با توجه به طرح تهیه شده برای مجموعه  قدمگاه خضر نبی (ع) در یک جای مناسبتر دفن می کردند.

به هر حال این بحث چندین ماه طول کشید ولی متاسفانه پیگیری نشده و رها شد. مسجد هم ساخته شد . من آن موقع طرحی را تهیه کرده بودم که نشان از 5 شهید گمنام ، 5 گلبرگ گل به صورتی زیبا و مدور در اطراف مقابر قرار می گرفت ولی همان طور که گفتم کارها دیگر پیگیری نشد.

این مسایل گذشت و بحث المان همچنان در محافل مسوولین شهر ادامه داشت . من هم جسته گریخته اطلاعاتی از اوضاع داشتم چون واقعا مشتاق احداث المان بودم. تا این که بعد از دو سال در سال 1387 جلسه ای با حضور برخی مسوولان در دفتر امام جمعه تشکیل شد. شهردار وقت آقای عسکری هم چون می دانستند که من قبلا روی طرح آنجا کارهایی انجام داده ام چند روز قبل از جلسه به من گفتند طرحت را آماده کن که برای مطرح کردن در جلسه آماده باشد ، من هم پیش طرحی آماده کرده با خود به آن جلسه بردم . در آن جلسه امام جمعه روی مساله احداث المان بسیار تاکید کردند . برخی مسوولین حاضر در جلسه هم حالا نمی دانم به قول معروف جوگیر شده بودند یا هر چیز دیگر آنچنان سخن گویی می کردند که در صورت تکمیل طرح ما چنین  می کنین و چنان می کنیم که من یک احساس بیداری فوق العاده ای برایم بوجود آمدو در دل به آن ها احسنت گفتم که چقدر انسان های با پشتکار و روحیه ای هستند اما طاهرا همه ی این ها کف روی آب بود. موارد مطرح در این جلسه هم دیگر محقق نشد. در آن جلسه ما طرحمان را ارایه دادیم و توضیحات لازم را هم بیان کردیم و در کل مقبول افتاد و بسیار از آن استقبال شد. البته برخی مسوولین پیشنهاد دادند که بیاییم و از طرح هایی که در جاهای دیگر ساخته شده استفاده کنیم ولی من مخالفت کردم و گفتم که طرح این جا باید متمایز و متناسب با مجموعه مذهبی طراحی شده باشد و به هر حال بنیاد شهید مسوول تهیه ی طرح شد.

آن ها با من هماهنگ کردند و من طرحم را به آنها ارایه دادم . به هر حال این مساله هم گذشت و من حقیقتا از فکر آن هم درآمدم و فقط برخی وقت ها برخی دوستان بسیجی و دلسوز را که می دیدم و سراغ طرح و کار را از من می گرفتند نمی دانستم چه به آن ها جواب بدهم چون واقعا کار پیگیری نشد.

در فروردین 1388 شبی حاج حسین بنیادی با من تماس گرفتند و گفتند آیا شما قبلا المان را طراحی کرده اید؟ و یک سری سوالات دیگر از من پرسیدند که منجر به قرار ملاقاتی شد در منزلشان. آنجا با هم صحبت کردیم و ایشان واقعا ناراحت بودند که این کار این قدر عقب افتاده است . ظاهرا یک سری هماهنگی ها و صحبت هایی هم با امام جمعه و مسوولین کرده بودند و تا آنجا که من اطلاع داشتم در منبر ها هم این مساله را عنوان کرده بودند . ایشان چند نقشه را از المان های شهدای گمنام چند شهر به من دادند و از من خواستند یک طرح زیبا را برای المان شهدا تهیه کنم و از من قول گرفتند که چون خودشان نیستند این کارها را به جد پیگیری کنم .

بنا بر قولی که داده بودم این مساله را در حیطه ی کاری خودم پیگیری کردم . یک سری مطالعات اولیه راجع به طرح های مختلف مقابر شهدای گمنام که در سطح کشور انجام شده بود صورت دادم و حتی بعضی از انها را از نزدیک مشاهده کردم . از طرح هایی که دیدم طرح المان شهدای گمنام بوشهر واقعا زیبا بود ولی خیلی کوچک بود. به هر حال سعی شد در طرح تهیه شده هم نوآوری باشد و هم با توجه به سایت قدمگاه و ساختمان های آتی الاحداث که همگی مذهبی هستند طرح همخوانی با مجموعه داشته باشد.

در طراحی با الهام گرفتن از 5 شهید گمنام پلان المان را یک 5 ضلعی طراحی شد که در بین 5 ستون آن که بر روی 5 گوشه 5 ضلعی قرار می گیرند درگاه های ورودی به صورت برآممده به سمت بیرون طراحی شده اند. با توجه به همخوانی طرح با مجموعه یک گنبد ایرانی خفته بر روی کار قرار می گیرد و گرداگرد قسمت بالایی المان با کتیبه های قرآنی پوشیده می شود.

در محوطه سازی المان 5 سرو کوچک به نشان از این سروقامتان در گوشه های کار قرار می گیرد و در کل طرح با نورپردازی و شکل ویژه ی آن ان شاالله طرح زیبایی متناسب با هویت ایرانی – اسلامی مکان و خود شهدا خواهد شد.

خود مقابر شهدا بنا بر طرح و پیشنهاد اینجانب قرار شد به صورت خاکی گذاشته شود تا هم حس غربت را در زائر ایجاد کند و هم خاک آن طوطیای چشم زائران باشد.

بعد از تهیه طرح آقای مهندس سید هادی رضوی مسوول واحد عمران شهرداری زحمت محاسبه کار را کشیدند و سازه ی المان را طراحی کردند که سازه آن بصورت اسکلت بتونی طراحی شد. عملیات اجرایی کار زیر نظر تیپ دوم امام سجاد(ع) و با همکاری ادارات مختلف از جمله شهرداری، بنیاد شهید و اوقاف و با پیمانکاری حاج محمود مظفری و تحت نظارت اینجانب از تیرماه 1388 آغاز شد و در حین کار بدلیل چند نقص فنی و کمبود بودجه کار مدتی متوقف شد که در نهایت با رفع نقص از سوی پیمانکار کار بحمدالله در حال انجام است.

واقعا هم پیمانکار هم مسوولین علی الخصوص امام جمعه محترم و فرمانده محترم تیپ دوم امام سجاد(ع) آقای محمد حسینی و همه ی دست اندرکاران همه برای این کار زحمت می کشند . اجر همه ی آن ها با شهدا . امسال نیز بودجه ای از طرف استانداری برای المان در نظر گرفته شده که امیدوارم با حمایت ویژه ی مالی همه مسوولین و حتی خیرین این کار نیز به سرانجام برسد.

آن چه بیش از همه چیز مرا در انجام این کار دلگرم و امیدوار می کرد و می کند یاد و خازره ی گمنامی آن هاست، آن ها در عین گمنامی برای حفظ دین و کشورشان جان خود را در کف اخلاص نهاده و در این راه شهید شدند.

من همیشه هر وقت بر سر قبر آن ها حاضر میشوم حضور دائم و معنوی آن ها را واقعا احساس می کنم حتی هر وقت از کنار قدمگاه می گذرم، هروقت برای نطارت بر کار به آنجا می روم اظهار ادب می کنم و نطاره گری آن ها را احساس می کنم و این حس غریبی که مردم نسبت به این شهدا دارند و اظهار ارادتی که با نثار شاخه گلی به آنان می کنند برایم بسیار خاطره انگیز است.