هم چنان، چشم به خيمهها دوخته بود: پس از من چه خواهد شد؟ خيمههاي سوخته را ميديد، كه آتش ستم، لهيبش را به آسمان ميافراخت، كودكاني ميديد، سوخته دامان، تشنه، آبله پاي از خار بيابان، دختركي را ميديد كه از ترس سرباز حريصي ميدويد كه ميخواهد گوشوارهاش را به زور تصاحب كند و بعد كارواني را ميديد كه به سوي شام به اسارت ميبرند و بعد سرمبارك خود را ميديد كه تنها پرچم اسلام است كه بعد از افتادن پرچم از دست عباس دلاورش در اهتزاز ماند، و بعد خطبهي حضرت زينب(س) و بعد يزيد را كه چگونه در تار و پود عنكبوتي رسوايي خويش گير افتاده، بعد سربلندي اسلام و قرآن و ماندگاري عترت اسلام واينها آرامش ميكرد و همهي سختيها را به باد فراموشي ميسپرد. وقتي كه ميديد اسلام ناب و حقيقت پاك آن از پوست ريا، نفاق و زرق و برق دنيايي كه معاويه و يزيد دورش را پوشانده بودند، بيرون ميآيد. خوشحالش ميكرد. وقتي ميديد كه روزگاري خون خود و يارانش دوباره ميجوشد و انقلابي ميشود كه كاخهاي ستم را فرو ميريزد خوشحالش ميكرد او به نتيجه رسيده بود امام حسين(ع) به نتايج زودگذر و پيروزيهاي آني نميانديشيد، همانطور كه در مرگ علياكبرش ميگريست.
در پس پردههاي اشك، جواناني را ميديد كه سلاح به دست از آرمان و كيان اسلام با خون خويش دفاع ميكنند و نامش پيشانيبند ظلم ستيزان و حق طلبان است. اين پيروزي كربلاست. آنگاه كه حضرت عباس(ع) با دستهاي بريده از اسب به زمين فرو ميآيد. امام حسين(ع) ميفرمايد: كمرم شكست. اما ميبيند كه هزاران مرد، پرچم اسلام را بر دوش گرفتهاند و از كمرگاههاي سخت كوهها و درهها عبور ميكنند تا آن را بر قلّهي فتح بنشانند.
صدها عالم را ميبيند كه انديشهي ناب اسلام و شيعه را در سختترين شرايط حتي آنجا كه دوستان، دشمن ميشوند. از پيچ و خم انديشههاي وارداتي و الحادي با نفاق و كفر وانديشههاي التقاطي به خوبي هدايت ميكنند. او در پس پردههاي اشك و گرد و خاك سم ستوران، خيمههاي سوخته و دودهاي به آسمان رفته، دستهاي بريده، سپرهاي افتاده و تيغهاي شكسته و نيزههاي در سينه كاشته، جوانان اندكي را ميبيند كه يك ارش 250 هزار نفري از پاي درميآورند و اين يعني پيروزي كربلا و شكست كفر جهاني. اين يعني پيروزي اسلام ناب و شكست اسلام امريكايي و اسلام معاويهاي. اسلام معاويهاي و يزيدي: يعني اسلام باشد براي حكومت. بخور بخور هم باشد، رياكاري هم باشد، زراندوزي هم باشد، كاخ هم باشد، رانت هم باشد، شراب و فساد هم باشد، آزادي هم باشد- آزادي از اسلام ودين – دوستي با دشمن هم باشد و دشمني با دوست هم باشد. هر كس اين نوع دين را تبليغ كند بگويند روشنفكر است و هركس اسم كربلا و امام حسين(ع) و اسلام ناب بياورد بگويند(مرتجع) است، همين روشي كه عدهاي چند سال پيش آن را تبليغ ميكردند.
ما از محرم چه ميخواهيم؟ آيا اين كه يك يا دو ماه سياه بپوشيم كافيست؟ اين كه با سنج و دمام و مرثيه و نوحه و زنجير و سينهزني و اشعار شعاري و... در خيابانها و كوچهها بريزيم. رسالتمان را انجام دادهايم. اين كه با زنجير پشت خود را زخم كنيم و با ناخن صورت خود را خراش دهيم و با گل سرخود را خاك آلود كنيم و يا با قمه پيشاني و شقيقهي خود را زخم بيندازيم كاري حسيني كردهايم. اين كه عكسهاي حضرت عباس(ع) با چشم و ابروهاي مينياتوري و عكس حضرت امام حسين(ع) با قيافهي جذاب و اتو كشيده كه فقط شبيه شمشير به دستان و سپرداران و پهلوانان است- نه متفكران و پيامبران – به در و ديوار خيمهها و تكيهها آويزان كنيم راه امام حسين(ع) رفتهايم. اين كه يك نفر گردن كلفت و قوي هيكل بياوريم و علامت (شده) فلان محل كه چند ميليون خريده است روي شكم بگذارد و نفس نفس زنان حمل كند. يعني ما حسيني و زينبي هستيم. ممكن است بعضيها بگوييد اين فرهنگ است. فرهنگ دين، بايد عاري از خرافات و انحرافات باشد. امام حسين(ع) اين همه سختي و زحمت را به خود خريد كه انحرافات نباشد كه خرافات نباشد. اگر قرار است با سلاح فرهنگ عاشورا در برابر كفر جهاني بايستيم، اين زرق و برقها و تجهيزات بيهوده، دست و پاي گير است. انحراف افكار وانديشه است. انحراف عاشوراست. ما بايد اول اينها را حل كنيم تا لااقل ديگران ما را صورت پرست و مشرك ننامند.
ما از محرم چه ميخواهيم؟ يكي از دستآوردهاي عاشورا، جريان شناسي و دشمن شناسي است: آيا ما جريانهاي مخالف اسلام ناب را خوب شناختهايم. آيا جريانهاي الحادي و التقاطي را خوب شناختهايم.آيا آنهايي كه يك دستشان در دست آمريكاست و با شركتهاي آمريكايي سروسرّي دارند و دولت و نظام اسلامي ايران را نشانه رفتهاند، خوب شناختهايم. آيا آنهايي كه دست به آمريكا و اسرائيل دادهاند و مسلمانان را نشانه رفتهاند خوب شناختهايم. آيا آنهايي كه در عراق و پاكستان و سيستان و بلوچستان ايران جنايت ميكنند. خوب شناختهايم. اين سينه زدنها بايد خاصيت داشته باشد. آگاهي دهنده و آگاهي آفرين باشد به عزاداري مردم عراق نگاه كنيد، آمريكا بايد از عزاداريهاي مردم عراق در روز اربعين و روز عاشورا دور حرم امام حسين(ع) بترسد. اگر نترسد. نمايشي بيش نيست.
منبع : هفته نامه سلمان
هر وقت بیاد حسین گریه کردی محرم است نه اینکه ایامش ایدو گویی وقت ماتم است