محمدرضا وحیدزاده: سیدعلی میرافضلی در مقدمه کتاب «شش دفتر»، نوشته است: «کمتر پیش آمده است که تاریخ در قضاوت خود درباره افراد، به‎ویژه شاعران و هنرمندان به خطا رود و ناراست و نابحقی را بر کرسی عزت بنشاند و حق شایستگان را به فراموشی بسپارد...» اما همان‎طور که ایشان در ادامه اشاره کرده است، این قانون استثنا‎هایی نیز دارد و محسن پزشکیان یکی از آن استثناهاست. مرحوم محسن پزشکیان از شاعران و هنرمندان انقلابی است که در سال‎‎های پیش از پیروزی انقلاب، با تحول روحی عمیقی که در او رخ داد، با سیل خروشان مردم مسلمان و انقلابی همراه شد و قلم و هنر خود را در خدمت باور‎ها و آرمان‎‎های ملت خویش قرار داد. او در روز‎های داغ مبارزات مردمی، اشعار بسیاری را در همنوایی با صدای خروشان ملت سرود و حتی گاهی به‎صورت پنهانی وظیفه ساختن شعار‎های مردم در راهپیمایی‎‎ها را نیز بر عهده گرفت. اما شگفت آن‎جاست که با این بی‎قراری و با وجود آثار ارزشمند به‎جای مانده از وی، هیچ‎گاه جایگاه ادبی او آن‎چنان که شایسته شاعری متعهد و توانمند است در اندازه‎های واقعی‎اش، شناخته نشد و بسیاری از علاقه‎مندان و دوست‎داران شعر انقلاب، تا دهه‎‎های بعد، هیچ‎گاه حتی نامی از وی نشنیدند. اما از آن‎جا که پنهان ماندن چنین گوهر تابانی در لابه‎لای گرد و غبار زمان، کار آسانی نیست، در سال‎‎های اخیر با اقدام فرهنگستان زبان و ادب فارسی در انتشار کتاب«شش دفتر»، قدم‎‎های مهمی برای معرفی این چهره روشن ادبیات انقلاب برداشته شد.

از جمله کسانی که نقش مؤثری در معرفی و بازشناساندن مرحوم محسن پزشکیان به‎جامعه ادبی کشور داشت، دکتر محمدرضا ترکی بود. همچنین دوست قدیمی مرحوم پزشکیان، محمد تمدن نیز در این راه از هیچ‎ تلاشی فروگذار نکرده... ما نیز در تهیه این چند مطلب ناقابل، سپاسگزار محبت این دو استاد گرانقدر هستیم.