محسن که آمد هيچ‎کدام او را نمي‎شناختيم، دليلي هم نداشت که بشناسيم آخر ما مرکز دنيا بوديم، تافته جدا بافته، نيازي نداشتيم که ديگران را بشناسيم، آن‎‎ها مجبور به شناختن ما بودند، فرمانده‎‎هاي بي‎چون و چرا و مالک‎الرقاب دانشکده بوديم، هر کاري که دلمان مي‎خواست مي‎کرديم، صبح تا شب بساط واليبال تيغي‎مان جلوي دانشکده بر پا بود، باران که مي‎آمد ما هم مي‎آمديم توي راهروي اصلي دانشکده فوتبال گل‎کوچيک مي‎زديم؛ آن‎هم با سر و صداي زياد، هيچ‎کس حريف‎مان نبود، به حرف هيچ‎کس گوش نمي‎کرديم، فقط آقاي نيکخو که مي‎آمد فرار مي‎کرديم، از آقاي نيکخو حساب مي‎برديم، سرپرست ورزشي‎مان بود، دست‎مان زير سنگش بود، هر تيم ورزشي که تشکيل مي‎داديم، بايد آقاي نيکخو موافقت مي‎کرد، حواله کفش و گرمکن مي‎داد که مي‎رفتيم از محلاتي دم امجديه مي‎گرفتيم، چيزي کسر مي‎کرد خودش برمي‎داشت و ما همان گرمکن‎‎هاي پارسال را تن‎مان مي‎کرديم، برف که مي‎آمد قيامت مي‎شد، برف‎بازي را شروع مي‎کرديم، به دانشکده هنر‎ها حمله مي‎کرديم، هنر‎هاي خوش‎ذوق بودند. گلوله برف‎هاي‎شان را رنگي مي‎کردند. اما ما وحشيانه حمله مي‎کرديم، از هنرهايي‎‎ها گروگان مي‎گرفتيم. بعد ناهار مجاني مي‎گرفتيم آزادشان مي‎کرديم، از سال اولي‎‎ها حق‎الورود مي‎گرفتيم، در ترياي دانشکده ساندويج مجاني مي‎خورديم خلاصه زمين و زمان را بنده نبوديم و دنيا روي شاخ ما مي‎چرخيد. بنابراين حق داشتيم که محسن را نشناسيم. آخر ما ورزشي‎‎هاي دانشکده بوديم، تافته جدا بافته و گل سر سبد دانشکده، شب‎‎ها که از شبگردي مي‎آمديم در کوي دانشگاه جمع مي‎شديم، يک اتاق در ساختمان اصفهان داشتيم که اصلا نمي‎دانستيم به اسم کيست؟ مثل اين‎که به اسم حسن رضواني بود. اما ما شب‎‎ها پانزده بيست نفر در آن جمع مي‎شديم، جا براي نشستن نبود، شام را در ايوانک جلوي اتاق که خيلي با صفا بود مي‎خورديم، با خنده و شوخي و سر و صداي زياد، اکثر شب‎‎ها کنسرو لوبيا باز مي‎کرديم. محسن که آمد هيچ‎کدام او را نمي‎شناختيم، با يکي از بچه‎‎ها آمده بود، مظلوم و ساکت و چند کتاب زير بغل، بچه‎‎ها قانون لوبيا را براي تازه وارد‎ها شرح مي‎دادند، اگر نان بولکي داشتيم هيچ‎کس حق نداشت نانش را بيشتر از سه ثانيه در آب لوبيا نگه دارد و اگر نان لواش داشتيم، هيچ‎کس حق نداشت لقمه‎اش را قايقي بکند، لوبيا‎ها حساب و کتاب داشتند، بعضي از بچه‎‎ها سر به سر تازه وارد گذاشتند و او محجوبانه فقط نگاه‎شان کرد و لبخند زد، رهايش کرديم، مطابق معمول بحث اصلي بحث ورزش بود، آبي و قرمز‎ها سر به سر هم مي‎گذاشتند، تازه سبز‎ها هم بودند، طرفدار‎هاي پاس که مال شهرباني بود و ما با آن ميانه خوبي نداشتيم، از صرافت تازه وارد افتاديم، دير وقت شب شد بحث‎‎ها فروکش کرد، خميازه‎‎ها شروع شد، مثل هر شب هر کس هر کجا که گير ‎آورد دراز شد، از روي دو تا تختي که داشتيم تا کف اتاق تا ايوانک و روي چمن، من طبق معمول کيسه خوابم را روي چمن پهن کردم، يواش يواش به چرت رفتم، چشم‎هايم سنگين شده بود، همه ساکت بودند، زمزمه‎اي نرم مرا به خواب مي‎برد، خسته بودم، سعي کردم بخوابم اما برعکس بيدارتر شدم، نيم‎خيز شدم، آن سوتر چند نفر را ديدم که زير نور چراغ مهتابي دور هم نشسته‎اند، شب‎پره‎‎ها دور سرشان چرخ مي‎زدند، محمد شاکري رو به من نشسته بود و با دقت گوش مي‎داد، مي‎دانستيم که شاعر است، اما نمي‎دانستيم که شاعر چه جور چيزي است! زمزمه آرام ادامه داشت، دلنشين و ژرف، خارج از دنياي شلوغ ما:

در انتهاي يک شب ديوانه

در انتهاي يک شب بي‎بازگشت

يک شب بن بست

يک شب که خون شيطان

خوابم پريد، از کيسه خواب درآمدم، آرام کمي دورتر از آن‎‎ها نشستم، جوان تازه وارد که اعتنايش نکرده بوديم داشت شعر مي‎خواند، صدايي آرام و دلنشين داشت:

يک شب که خون شيطان

در پيچ و تاب هر رگ يک مرد مي‎دويد

من

به زيستن

محکوم گشتم

بيژن که آرام پيشم نشست، پرسيد: چيکار مي‎کنه؟ آرام گفتم: داره شعر مي‎خونه تو نمي‎فهمي، بيژن وزنه‎بردار بود، حسين نجاتي کشتي‎گير هم آمد نشست، يزدان هم، همه آرام و ساکت و محسن ادامه مي‎داد:

شب بود؟

روز بود؟

نمي‎دانم

آن لحظه‎اي که فاجعه رخ داد

آن‎قدر مي‎دانم

که باد‎هاي عاصي پاييز

آن سوي شيشه همهمه مي‎کردند

‎اي خاک

آن لحظه که من به تو پيوستم

رسواترين دقايق عالم بود

شب بود؟

روز بود؟

نمي‎دانم

اما روز شد، سپيده که زد همه بچه‎‎هاي شلوغ دانشکده که آسمان و زمين از صداي‎شان مي‎لرزيد، ساکت تا صبح پاي شعرخواني محسن نشسته بودند، محسن دنياي تازه‎اي را به روي‎شان گشوده بود، کتاب «شش دفتر»ش که به دستم رسيد دانستم که دلم براي محسن تنگ شده و مطمئنم که برايش قانون لوبيا را اجرا نخواهم کرد ...